De Nederlandse vereniging van Toerzeilers organiseert al jaren met Pinksteren een tocht van IJmuiden naar Lowestoft. Een tocht van ongeveer 100 zeemijlen.

Drie jaar geleden werd voor de eerste keer deze tocht ook voor kleine bootjes (max.24 feet) georganiseerd. De eerste Small Ships Race was een feit. De Small Ships Race is dé regatta voor Grote schippers met kleine schepen. Een echte race is het niet. Het is een prestatietocht en iedereen die het haalt is winnaar! En veiligheid staat voorop.

Ik (Bart Wijsman) had er wel oren naar, echter ik was er nog niet klaar voor.
Begin 2013 kwam ik, bij een evenement van de Toerzeilers, Piet van der Burg tegen, schipper van de Eclipse, een Kolibri 660. Hij had SSR 2012 op eigen kiel gedaan en wilde hem in 2013 weer doen. Voor SSR 2013 kon ik als opstapper met Piet mee, ik was in mijn nopjes.
De organisatie was goed. Vooraf waren er twee bijeenkomsten geweest waar veel werd uitgelegd over het wel en wee en de veiligheid. 27 Schepen waren ingeschreven. Er deden ook een Duitse en 2 Belgische boten mee. Leuk! Om tijdens de overtocht het georganiseerd te houden werden de boten in groepen verdeeld. Zoveel mogelijk  boten met ongeveer gelijke SW waarden in dezelfde groep om de kans te hebben ze zolang mogelijk bij elkaar te houden en een max. groepsgrootte van 6 boten om het beheersbaar te houden. Piet was groepshoofd van onze groep. Onderweg werd elke 2 uur een marifoonrondje gehouden, groep 1 op het hele even uur, groep 2 10min later enz.

Donderdagochtend 16 mei scheepte ik in, in de Sixhaven in Amsterdam. Vandaar uit voeren we naar Dekker Watersport in Zaandam. We hadden daar een reddingsvlot gereserveerd en gingen dat ophalen. Toen naar IJmuiden alwaar we begin van de avond werden verwacht voor het eerste palaver. Om het beheersbaar te houden waren bij dit palaver alleen de groepshoofden. Na het palaver was er in de boot van het groepshoofd een palaver voor de groep zelf. Dat was een knusse en gezellige bedoening. De weersverwachting, de te varen route en de vertrektijd werden voorbesproken. De volgende morgen zou bij het krieken van de dag weer een kort palaver zijn met de groepshoofden over de laatste situatie.

De volgende morgen waren de voorspellingen voor onze tocht niet zo gunstig, te weinig wind, dat werd motoren. Niet echt de bedoeling van een zeilboot (stokkebootje). Na enige tijd motoren trok de wind een beetje aan en hezen we de zeilen.

Elke 2 uur, tijdens het marifoonrondje, noteerde Piet de coördinaten van de groepsleden en van onszelf en zette ze uit op de kaart. In de loop van de dag trok de wind verder aan en hadden we een lekker gangetje. Helaas begon het te regenen, het werd grijs om ons heen. Je voelt je dan wel wat verlaten ofschoon wij niet alleen waren. Het fluiten van de wind in het want en het geruis van de golven en zo deinden we voort. Met de stuurautomaat en onder de buiskap was het prima uit te houden. Met de door mij meegenomen AIS ontvanger konden we de beroepsvaart ruim op tijd zien, toch wel prettig. Ook had ik mijn PDA met waterkaarten meegenomen en onze geplande route uitgezet zodat we in de middle of no where makkelijk konden zien hoever we afweken op de geplande route. PDA en AIS ontvanger waren tijdelijk met klemmen en koperdraad op de tafel gemonteerd.

De marifoonrondes waren een welkome afwisseling. Zo was iedereen op de hoogte over het wel en wee van de “lotgenoten”. Op een gegeven moment werd er gevraagd wanneer de regen ophield. Het was koud en nat. Op ons kanaal kregen we van een “grote boten”- groep mee dat ze lekker ovenschotel gegeten hadden. Erg wrang als je bedenkt dat menigeen van ons in weer en wind zat en een lekkere warme maaltijd voor ons niet weggelegd was. Om ’s nachts de niet wachtlopers slaap te gunnen was van te voren afgesproken dat de marifoonrondjes na 00:00 uur zouden stoppen. In onze groep was toch wel behoefte om die van 2:00 uur toch te doen. Zo gezegd zo gedaan. We draaiden shifts van 2uur op en 2 uur af en dat ging prima.

De volgende morgen, bij het krieken van de dag, arriveerden we in Lowestoft. Er waren al de nodige boten aangekomen. We legden aan naast het Duitse stel dat meedeed. Even wat steigerpraat, met “lotgenoten” kort wat belevenissen uitwisselen en gauw te kooi. 

In de loop van de dag aan boord gebruncht en even in het stadje rondgescharreld en het clubgebouw bekeken, dat staat vast op de monumenten lijst. Op de foto het gepoetste koperen reservoir van de urinoirs.
Op de steiger werden veel belevenissen uitgewisseld, Leuk!

 ’s Avonds het diner in het clubhuis van de RNSYC met de commodore en de prijsuitreiking (wij waren 5^e geworden). Het was een hele happening. Leuk en gezellig. Het eten zelf was geen culinair hoogstandje.
De winnaar (Joost) had een Ipad met daarop een programma waarmee de ideale vaarroute berekenend kon worden. Het programma deed dat aan de hand van de polaire diagrammen van het schip, weerkaarten, zeekaarten, stromingsmodel en natuurlijk de datum van vertrek. Na dit gezien te hebben en de weer- en windverwachtingen voor de dagen (weinig en draaiende wind) besloten Piet en ik om zaterdag 18 mei terug te varen. We meldden ons voorgenomen vroege vertrek aan de toerleiding.

Rond 24:00 uur lagen we in onze kooien. De volgende morgen rond dageraad stonden we op, ontbeten en vertrokken. We waren niet de enigen. De terugweg verliep eerst voorspoedig. Met de berekening van de Ipad in ons achterhoofd probeerden we de route te volgen. De wind van achter, spinnaker op en gaan. Onderweg betrapte ik me erop dat ik het liedje “Sailing Home” van The Cats aan het neuriën was. Niet dat ik snel naar huis wilde, maar omdat ik het naar mijn zin had. Als ik het liedje weer hoor krijg ik weer het fijne gevoel. Prachtig!

Eind van de middag zakte de wind af en verliep de reis minder voorspoedig. Het was helder weer en IJmuiden was al van ver te zien.

Tegen het krieken van de dag kwamen we weer in Marina IJmuiden aan, waar we al ras in onze kooi lagen. Na wat slapen en het afmelden aan de toertelefoon hebben we onze weg voortgezet. Piet zou bij Dekker overnachten om 2^e Pinksterdag het vlot weer in te leveren. Heleen (mijn vrouw) kwam vergezeld met een heerlijke zelfgebakken appeltaart mij ophalen. Na het nuttigen van een bakje koffie met appeltaart namen we afscheid van Piet. Wie weet tot een volgende keer.

Ik kijk terug op een fantastische ervaring, die zeker voor herhaling vatbaar is.

Piet bedankt!