2015 In memoriam Anneke de Roo

Op zaterdag 12 december was daar dat vreselijke bericht dat Anneke de Roo is overleden. Zij tobde al een tijd met hartproblemen. Eindelijk, na lang wachten was er dan de operatie die haar een steunhart zou geven. Op woensdag  kwam het bericht dat de operatie technisch was geslaagd. In de dagen erna verslechterde de situatie en bleek er een tweede operatie noodzakelijk. Artsen vochten voor haar leven maar het heeft niet mogen baten. Tijdens de tweede operatie is Anneke op vrijdagavond  11 december overleden.

Met Anneke had ik een bijzondere band, die is ontstaan tijdens het VKZ-jubileum in 1990. Het was in Monnickendam en op de derde dag moesten we weer naar huis. Het waaide stevig en met 4 – 5 boten zouden we naar Amsterdam zeilen. Ik was alleen, en zo viel het besluit dat de bemanning verdeeld werd over de Kolibri’s zodat er op elke boot twee mensen aan boord waren. Zo kwam Anneke bij mij aan boord. Op dat traject heb ik heel veel van haar geleerd. Aanvankelijk keken we elkaar een beetje vreemd aan, zij een jonge vrouw met een dik 20 jaar oudere vent. Maar toen bleek dat ik leergierig en niet eigenwijs was, leerde zij mij om niet te hoog te varen - een beetje onder de dijk blijven  etc.

In 2000  ging zij met haar geliefde Dennis een groot stalen schip bouwen. Na 7 jaar, met een dik jaar vertraging vanwege een operatie van Anneke die zij in die periode moest ondergaan, werd het schip Bodyguard op 27 juni  gedoopt en te water gelaten.  De maidentrip ging naar Denemarken.  Het volgend jaar ging de reis naar Spanje. Maar de start van de grote reis werd drie keer uitgesteld. ‘Dit moest nog en dat moest nog’. En ik zei steeds: ”Maar een jaar uitstel is een verloren jaar”.

In augustus 2010  gingen ze - naar de Canarische eilanden - oversteek naar Suriname en het Caraïbisch gebied, een jaar later naar New York en  de grote meren in de States en weer later naar Nova Scotia en weer terug naar het Caraïbisch gebied voor een rondje Cuba.  Voor dit jaar was het plan om met Bodyguard vanuit Florida via Bermuda en de Azoren weer deze kant op te komen. Toen de conditie van Anneke niet optimaal bleek, besloten zij  hun schip op een vrachtschip deze kant op te sturen. In het voorjaar pikten zij hun schip op in Southampton en voeren er in dag-trajecten mee naar Nederland. Omdat zij al jaren verliefd zijn op de Zeeland-week, deden ze daaraan dit jaar ook mee. Ze regelden in elke haven hun eigen ligplaats vanuit de gedachte: “Dan hoeven jullie geen rekening te houden met  die grote bak van ons”. Wel deden ze met hart en ziel mee aan alle activiteiten, de palavers, de barbecue en de mosselmaaltijd in Bruinisse. 

Tijdens de Jaarvergadering kreeg Pa de Roo de Zuidervaartbel omdat hij al 20 jaar de mosselen kookt aan het eind van de Zeelandweek .
Velen spraken hem toe en probeerden hem te bemoedigen. Natuurlijk uitte hij zijn zorgen, maar toen was de vraag aan de orde wanneer zij aan de beurt is voor de steunhart-operatie. Daar kwam begin december duidelijkheid over.

Op 9 december mailde Anneke zelf: ” It geat oan!”. De operatie ging van start en aan het eind van de dag bleek de operatie technisch geslaagd. Maar er bleek een tweede operatie noodzakelijk en die is haar op 11 december fataal geworden.

Met het overlijden van Anneke is het zeilersvolk een mooi mens kwijtgeraakt. Vriendelijk, gastvrij en altijd aardig tegenover anderen zowel in de havens, ankerplaatsen als aan de wal. Ze heeft genoten van het reizen, het snorkelen  boven koralen. Maar oh, wat hadden we haar meer reizen gegund. Zij was pas 47 en had nog veel plannen.

Onze gedachten gaan nu uit naar Dennis, haar ouders Ad en Wil, broer Johan en al die familieleden die Anneke zo erg zullen missen.

Ook wij zullen Anneke erg gaan missen in onze kring.

Op 18 december hebben we afscheid van haar genomen waarna zij in de familiekring in haar geboortestad Dordrecht is gecremeerd.  

André Bal 

Hieronder de toespraak en het gedicht uitgesproken door André tijdens de uitvaartplechtigheid

Wat woorden, herinneringen, 18 december 2015.
Beste Dennis, Ad en Wil, Johan en Jolanda, Jurre en Nout, familie en vrienden.

Ik wil en mag even wat zeggen.

Anneke en ik kenden elkaar dit jaar 25 jaar. We hadden het plan om die 25 jarige vriendschap te vieren.  
Het was een lastig najaar voor Anneke en we schoven dat moment vooruit. Zij had de handen vol om zelf overeind te blijven.

Maar in 1990 stapte ze onbevangen aan boord bij een wildvreemde dik 20 jaar oudere vent  om na het  VKZ jubileum van Monnickendam  naar Amsterdam  te zeilen.  Die paar uur zeilen met een stevige wind  werd de basis voor en jarenlange, 25 jarige vriendschap.

We kwamen elkaar tegen bij evenementen, soms zomaar in havens en ik leefde een beetje mee bij hun grote reizen in de afgelopen 7 jaar.

Afgelopen zomer was ze er nog bij, bij de Zeelandweek. Ze deed aan alles mee maar op de laatste dag was ik bij haar  en Dennis aan boord en ze vertelde  huilend hoe het er werkelijk voorstond.

Ze was taai, had haar doelen duidelijk, ze wilde nog zoveel samen met Dennis.

Samen hebben jullie zo veel gedaan voor de Kolibri club en altijd waren jullie behulpzaam. Anneke was altijd gastvrij en vriendelijk, aan de wal, in havens, op ankerplaatsen waar ook ter wereld.

Dennis jij mist een gouden vrouw, Ad en Wil een lieve dochter, die zich ook wat zorgen over jullie begon te maken.
Johan gaat zijn zeil-zus o zo missen en Jolanda  zal  een schoonzus om van te houden ook gaan missen.
Jurre en Nout, Tante grote boot.

Het zeilers volk zal een erg aardige en doortastende zeilers vrouw gaan missen.

We delen het verdriet met jullie. Ze blijft in jullie en onze herinnering.

Ik sluit af met een gedicht.

Ik moet terug naar de zee
naar de eenzaamheid
en de verten,
het enige wat ik vraag is
een boot,
een ster als kompas ,
een roer in mijn hand
wind
zeilen
’s avonds een eenzame zee
en ’s morgens de belofte van een avontuurlijke dag

ik moet terug,
het tij roept ongeduldig
ik kan niet anders dan luisteren
en het enige waar ik om vraag is
wind
witte wolken
beetje schuim op de golven
en krijsende meeuwen

ik moet terug
ik verlang naar de zee
op dezelfde manier als meeuwen en walvissen
ik verlang naar de wind
en het water,
terug van zo’n tocht is het enige wat ik vraag
slapen en dromen,
erover praten en lachen
samen
maar het is niet meer zo
het is anders.

Vrije vertaling en met aanpassing van het gedicht  Sea fever, van John Masefield.