BOOTMAATJES

Gedeeld plezier is dubbel plezier

 THIJS HOOGLAND (79) EN ALBERT GORDIJN (54), OOIT FAMILIE, VAREN AL 32 WINTERS SAMEN. ’S ZOMERS ZIJN ZE RIVALEN, IEDER IN HUN EIGEN BOOT.

Thijs:

"lk zeil sinds mijn dertigste en vaar al wedstrijden met Albert vanaf eind jaren tachtig. Ik hoop dat nog een tijdje vol te kunnen houden, want die winterwedstrijden samen zijn erg gezellig."

Vroeger voer ik regelmatig in de 12voets jol van een vriendje, geweldig vond ik dat. Thuis was geen geld voor watersport, dus het duurde tot begin jaren zeventig voordat ik met mijn vrouw een Schakel kocht. In 1974, na een bezoek aan de HISWA, volgde Polleke, een Kolibri 560, die ik zelf afbouwde. Met Albert, de toenmalige vriend van mijn dochter, ging ik winterwedstrijden zeilen op de Kaag en nu varen we alweer 32 jaar samen. In de jaren negentig waren we zelfs zo gedreven dat we met Polleke op de trailer alle Nederlandse Kolibri-wedstrijden afgingen. Albert trouwde met mijn dochter, maar is 0ndertussen mijn ex-schoonzoon. Die scheiding verliep echter probleemloos, zodat hij en ik gelukkig een team konden blijven. In 1993 bouwde ik een Kolibri 660, Polle. Appie nam toen Polleke over, maar ze bleef ons winterwedstrijdschip. Tijdens de zomeravond wedstrijden zitten we ieder in onze eigen boot en zijn we dus concurrenten. Dan zie je elkaar ineens heel anders, haha. Ik houd van weinig wind of juist veel wind, het tussenweertje ligt me niet zo. Ik merk ook dat ik de gezelligheid tegenwoordig belangrijker vind dan het resultaat. Albert is veel scherper, vooral bij de start.”

Albert:

"lk ging voor het eerst wedstrijdzeilen met Thijs, de vader van mijn toenmalige vriendin. Dat was zo leuk dat ik het hen blijven doen, ook nadat het uitging met zijn dochter."

Als 14-jarige zeilde ik met anderen mee in open bootjes. Dat beviel zo goed dat ik met zes vrienden een catamaran kocht. Het enige nadeel was dat iedereen met mooi weer wilde zeilen. De vader van mijn vriendin, Thijs dus, vroeg of ik een keer mee wilde wedstrijdvaren op zijn Kolibri. Thijs bleek een fijne leermeester en ik werd gegrepen door het wedstrijdzeilen. Zozeer dat we al snel, met Polleke op de trailer, alle Kolibrie evenementen afliepen. In I994 nam ik Polleke over van Thijs. Hij hielp me met een aantal verbeteringen en de bekroning daarop vormde ons Nederlands Kampioenschap in 1998. Alle taken aan boord Worden wisselend verdeeld. Alleen bij heel licht weer had en heb ik nog steeds

niet het geduld of het inzicht om snelheid in de boot te houden. Thijs heeft daar meer gevoel voor. Ik ben fanatieker aan de start en durf soms, uiteraard binnen de regels, onaardig te zijn. Dat is weer niets voor Thijs. Heel soms zijn we het oneens en zijn er twee schippers aan boord. Als we daardoor vastliepen. moet ik overboord om ons los te duwen. Later lachen we er om. Ik moet er niet aan denken dat Thijs stopt. Zolang hij nog niet aan boord getakeld hoeft te worden, gaan we samen door.”

Bronvermelding: ANWB Waterkampioen oktober 2018